6. október 2015 Dómsmálaráðuneytið

Úrskurður nr. 147/2015

KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA

Þann 6. október 2015 er kveðinn upp svohljóðandi

úrskurður nr. 147/2015

í stjórnsýslumáli nr. KNU15040005

Kæra […]

á ákvörðun

Útlendingastofnunar

I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild

Með stjórnsýslukæru, dags. 31. mars 2015, kærði […], fd. […], ríkisborgari […] (hér eftir nefndur kærandi) ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 30. mars 2015, um að synja honum um hæli á Íslandi ásamt því að synja honum um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f laga nr. 96/2002.

Kærandi krefst þess aðallega að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og að honum verði veitt hæli sem flóttamaður hér á landi skv. 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna. Til vara er þess krafist að hin kæra ákvörðun verði felld úr gildi og breytt á þann hátt að kæranda verði veitt viðbótarvernd, sbr. 2. mgr. 44. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga. Til þrautavara er þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 1. mgr. 30. gr. útlendingalaga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.

II. Málsatvik og málsmeðferð

Kærandi kom til landsins með flugi 19. febrúar 2015 og sótti um hæli hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu daginn eftir. Kærandi var boðaður í viðtal hjá Útlendingastofnun 23. mars 2015 ásamt löglærðum talsmanni sínum. Með ákvörðun, dags. 30. mars 2015, synjaði Útlendingastofnun kæranda um hæli jafnframt því sem honum var synjað um dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Kærandi kærði þá ákvörðun til kærunefndar útlendingamála við birtingu þann 31. mars 2015 og óskaði jafnframt eftir frestun réttaráhrifa ákvörðunarinnar. Þann 7. apríl s.á. barst kærunefndinni tilkynning Útlendingastofnunar um kæru á ákvörðun stofnunarinnar í máli kæranda. Með bréfi sama dag féllst kærunefnd á kröfu kæranda um frestun réttaráhrifa.

Með tölvupósti, dags. 7. apríl 2015, var löglærðum talsmanni kæranda veittur frestur til að leggja fram greinargerð í tilefni kærumálsins. Þann 24. apríl s.á. barst kærunefnd útlendingamála greinargerð kæranda.

Þann 9. september 2015 kom kærandi fyrir kærunefnd útlendingamála og gerði grein fyrir máli sínu, sbr. 5. mgr. 3. gr. b útlendingalaga. Viðstaddir voru talsmaður kæranda og túlkur.

Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.

III. Ákvörðun Útlendingastofnunar

Við meðferð málsins hjá Útlendingastofnun bar kærandi fyrir sig að hann hafi leitað upplýsinga um afdrif flugvéla sem hann flaug, fyrir […]. Kvaðst hann hafa rætt við háttsetta menn sem hann telji eiga þátt í því að leyna upplýsingum um afdrif vélanna og að honum hafi verið hótað í framhaldi af því. Kvaðst kærandi telja sig eiga á hættu ofbeldi eða að verða myrtur snúi hann aftur til heimalands síns. Var frásögn kæranda talin trúverðug um þátt hans í flutningi flugvélanna en ótrúverðug um annað.

Útlendingastofnun fjallaði um stjórnarfar í […] og aðkomu […] að því að koma á lögum og reglu í landinu, uppræta spillingu og tryggja öryggi. Í ákvörðuninni greindi að stjórnvöld í […] hafi háð mikla baráttu gegn spillingu á síðustu árum og ýmislegt hafi verið gert í þeim tilgangi. Ennfremur kom fram í ákvörðun stofnunarinnar að mannréttindi væru almennt virt í […] og að í stjórnarskrá landsins sé að finna ákvæði um vernd mannréttinda og skyldu ríkisins til að haga lagasetningu sinni í samræmi við mannréttindayfirlýsingu Sameinuðu þjóðanna.

Var það mat Útlendingastofnunar að frásögn kæranda gæfi ekki tilefni til þess að ætla að aðstæður hans væru með þeim hætti sem greinir í 1. mgr. 44. gr. laga um útlendinga. Kærandi hafi aðeins lýst einu atviki sem hann upplifði sem hótun og hann hafi ekki haft samband við löggæsluyfirvöld vegna þess. Ekki var fallist á að þetta eina tilvik gæti talist til ofsókna í skilningi 44. gr. a laga um útlendinga. Með vísan til sömu raka var það mat stofnunarinnar að aðstæður kæranda væru hvorki með þeim hætti sem greinir í 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga né að þær falli undir 1. mgr. 45. gr. sömu laga.

Varðandi kröfu kæranda um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f greinir í ákvörðun Útlendingastofnunar að ekki verði talið að kærandi sé í þeirri aðstöðu í […] að hann eigi á hættu að verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða að aðstæður í heimalandi hans séu að öðru leyti slíkar að þær réttlæti veitingu dvalarleyfis á grundvelli 12. gr. f útlendingalaga, hvorki með vísan til mannúðarsjónarmiða né sérstakra tengsla hans við Ísland.

Að lokum var kæranda vísað frá landinu á grundvelli c-liðar 1. mgr. 18. gr. útlendingalaga. Útlendingastofnun ákvað að kæra frestaði ekki réttaráhrifum með vísan til c-liðar 1. mgr. 32. gr. útlendingalaga.

IV. Málsástæður og rök kæranda

Í greinargerð kæranda kemur fram að hann sé menntaður flugstjóri og hafi starfað sem slíkur í […] í 11 ár. Árið […] hafi hann flúið störf sín í hernum og verið eftirlýstur liðhlaupi síðan. Kveður kærandi að ástæða flótta hans úr hernum hafi verið verkefni sem honum var falið ásamt þremur öðrum flugmönnum. Verkefnið hafi falist í því að fljúga fimm flugvélum […] þar sem átti að fela þær fyrir þáverandi […] stjórnvöldum í […]. Eftir stríðið hafi enginn virst vita um afdrif vélanna og á árunum […] hafi birst falskar yfirlýsingar frá aðalflugstjóra flugfélags í […] og yfirflugvirkja þess um að þær væru staðsettar í […] og væru ónýtar.

Kærandi kvað að flugvélarnar hafi upphaflega átt að nota í almannaþágu og honum sé afar umhugað um þær og hafi því leitað upplýsinga um afdrif þeirra. Kærandi kvaðst hafa hitt áðurnefnda menn tvisvar sinnum þar sem hann kvaðst hafa lagt til við þá að þeir veittu stjórnvöldum upplýsingar um afdrif vélanna. Þeir hafi hins vegar brugðist ókvæða við og ráðlagt honum að þegja og hætta að spyrja spurninga. Tveim vikum síðar hafi tveir kraftalegir, vel klæddir menn á lúxusjeppa komið heim til kæranda og haft í hótunum við hann. Kærandi kveðst hafa upplifað þetta atvik sem hótun sem hann taldi stafa frá yfirmanni flugmálastjórnar […]. Mennirnir sem hafi hótað kæranda tengist að sögn kæranda stjórnvöldum í […] og njóti forréttinda samkvæmt því. Kveðst kærandi hafa óttast um líf sitt vegna þess að fyrrgreindir menn séu þekktir fyrir að beita líkamsmeiðingum og myrða einstaklinga sem þeir telja vera ógn. Kærandi kvað tilgangslaust að leita til lögreglu vegna tengsla fyrrgreindra aðila við yfirvöld í […]. Kærandi kvaðst vita um tilvik þar sem öðrum einstaklingi hafi verið misþyrmt vegna þess að hann hafi verið að spyrjast fyrir um ofangreindar flugvélar. Í ljósi þessa alls hafi kærandi því ekki séð sér annað fært en að flýja land til að vernda líf sitt.

Í greinargerð kæranda er bent á að það sé ekki skilyrði að einstaklingur hafi lent í tilteknum fjölda atvika þar sem hann upplifir hótun til að aðstæður séu með þeim hætti að þær flokkist undir ofsóknir í skilningi 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga. Í handbók um réttarstöðu flóttamanna komi fram að orðið ótti eigi ekki aðeins við um þá sem hafi í raun verið ofsóttir heldur einnig þá sem flýja aðstæður þar sem hætta er á ofsóknum. Einnig er gerð athugasemd við staðhæfingu Útlendingastofnunar um að tilraun kæranda til að komast til botns í hvarfi flugvélanna fimm feli ekki í sér slíka hagsmuni að stjórnvöld þar í landi hafi ástæðu til að halda fyrirspurnum og frásögn umsækjanda í skefjum. Ljóst sé að hér sé um mikla fjárhagslega hagsmuni að ræða og ef að spillingarmál þetta kæmist upp á yfirborðið þá gæti það haft ófyrirsjáanlegar afleiðingar fyrir stjórnvöld í […]. Staðhæfing Útlendingastofnunar byggi því á veikum grunni.

Í greinargerð kæranda er á því byggt að skilyrði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. 1. mgr. 44. gr. a sömu laga, sé uppfyllt að því er varðar ástæðuríkan ótta við ofsóknir í ljósi ofangreindrar atburðarásar sem og þeirri staðreynd að kærandi hafi ekki viljað að viðtal hans hjá Útlendingastofnun færi fram á móðurmáli hans […] af ótta við að þá myndi dvalarstaður hans spyrjast út til heimalands hans. Ennfremur sé skilyrði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga uppfyllt á grundvelli stjórnmálaskoðana. Fyrirspurnir og eftirgrennslan hans um flugvélarnar og afdrif þeirra feli í sér gagnrýni á stefnu og aðgerðir stjórnvalda þar sem þeir einstaklingar sem kærandi telur tengda hvarfi þeirra tengjast stjórnvöldum enn þann dag í dag.

Í greinargerð kemur fram að ýmsar upplýsingar bendi til þess að ekki sé fótur fyrir staðhæfingum Útlendingastofnunar um að mannréttindi séu almennt virt í […]. Vernd mannréttinda í […] sé afar takmörkuð og þrátt fyrir tilraunir til framfara þá standi dómskerfið höllum fæti. Minnihlutahópar verði fyrir mismunun, refsileysi sé mikið vandamál og aðgengi að dómskerfi sé ábótavant. Ennfremur sé skortur á gagnsæi í verkefnum opinberra stofnana í landinu og að þrátt fyrir einhvern árangur í baráttu stjórnvalda gegn spillingu sé spilling opinberra embættismanna enn gríðarlegt vandamál. Í ljósi þessa sé með engu móti hægt að fallast á að þrátt fyrir spillingu stjórnvalda liggi fyrir vilji þeirra til að vernda almenna borgara sem reynt hafi að vekja athygli á spillingunni. Verði kærandi endursendur verði brotið gegn ákvæðum 1. mgr. 45. gr. útlendingalaga, 1. mgr. 68. gr. stjórnarskrár Íslands, 2. og 3. gr. mannréttindasáttmála Evrópu, 6. og 7. gr. alþjóðasamnings um borgaraleg og stjórnmálaleg réttindi og 33. gr. flóttamannasamnings Sameinuðu þjóðanna.

Gerð er varakrafa um að kæranda verði veitt viðbótarvernd skv. 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga, þar sem þær ofsóknir sem kærandi sé að flýja séu runnar undan rifjum aðila sem tengjast opinberum starfsmönnum í […]. Auk þess sem veruleg spilling sé í […] stjórnkerfinu og fullljóst að stjórnvöld þar í landi hafi hvorki getu né vilja til að veita kæranda vernd. Kærandi sé því í raunverulegri hættu á að verða fyrir ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð af hálfu þeirra sem hafa hótað honum.

Varðandi þrautavarakröfu kæranda um dvalarleyfi á grundvelli 12. gr. f útlendingalaga segir að í ljósi alls ofangreinds og með vísan til vantrausts kæranda á vilja og getu stjórnvalda í […] til þess að veita honum vernd og almennt til aðstæðna þar í landi sé ljóst að uppfyllt séu skilyrði 12. gr. f og því beri að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða.

Varðandi flutning innanlands kvað kærandi það ekki mögulegt þar sem að hegðun hans og skoðanir stangist á við hagsmuni þeirra sem ofsækja hann. Með hliðsjón af leiðbeiningum Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna komi flutningur innanlands ekki til greina þar sem ofsóknirnar sem kærandi hefur orðið fyrir megi rekja til aðila sem tengjast yfirvöldum sem hafa allt landið undir sinni stjórn. Ennfremur sé […] lítið land og því ekki sjálfgefið að unnt sé að láta sig hverfa og lifa lífi sínu í friði og án afskipta þeirra sem maður óttast.

V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála

Lagarammi

Í máli þessu gilda ákvæði laga nr. 96/2002 um útlendinga, reglugerð nr. 53/2003 um útlendinga með áorðnum breytingum, stjórnarskrá lýðveldisins Íslands nr. 33/1944 og mannréttindasáttmáli Evrópu, sbr. lög nr. 62/1994. Jafnframt ber að líta til ákvæða alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 1951, ásamt viðauka við samninginn frá 1967, og annarra alþjóðlegra skuldbindinga Íslands á sviði mannréttinda eftir því sem tilefni er til.

Auðkenni

Í ákvörðun Útlendingastofnunar kemur fram að kærandi hafi lagt fram persónuskilríki útgefin í […] og teljist auðkenni hans staðfest. Telur kærunefndin því ljóst að kærandi sé ríkisborgari […].

Landaupplýsingar

[…] er lýðræðisríki með um […] milljónir íbúa. […]. Samkvæmt stjórnarskrá landsins hafa ýmsir alþjóðlegir samningar lagagildi í […] og eru hluti af löggjöf landsins.

Kærunefnd útlendingamála hefur skoðað skýrslur um aðstæður í […], sbr. Freedom in the World 2015 – […] (Freedom House, […]); […].

Ofangreindar skýrslur báru það með sér að almennt séu mannréttindi og grundvallarréttindi tryggð í […]. Lögreglan í […] sé almennt talin traustsins verð þó svo að traustið til hennar sé mun meira á meðal […]. Heilt yfir virðist […] þó hafa náð litlum árangri í baráttu gegn spillingu í landinu og spilling virðist vera á öllum sviðum samfélagsins, mikið sé um mútugreiðslur, frændhygli og vinarhygli. Leiðtogar trúfélaga voru nokkuð sammála um að gott samstarf væri á milli trúfélaga í landinu.

a. Aðalkrafa kæranda

Til að teljast flóttamaður hér á landi þarf kærandi að sýna fram á að aðstæður hans séu slíkar að þær falli undir 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga, sbr. flóttamannasamning Sameinuðu þjóðanna, eða 2. mgr. 44. gr. sömu laga. Kærandi byggir kröfu sína á að hann þurfi vernd hér á landi á grundvelli þess að annars verði hann fyrir ofsóknum af hátt settum mönnum í heimalandi sínu. Kærandi segir yfirvöld í […] hvorki vilja né geta veitt honum fullnægjandi vernd.

Í 1. mgr. 44. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga, sem byggir á A-lið 1. gr. flóttamannasamningsins, segir:

Flóttamaður samkvæmt lögum þessum telst vera útlendingur sem er utan heimalands síns af ástæðuríkum ótta við að vera ofsóttur vegna kynþáttar, trúarbragða, þjóðernis, aðildar að tilteknum þjóðfélagshópi eða vegna stjórnmálaskoðana og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta færa sér í nyt vernd þess lands; eða sá sem er ríkisfangslaus og er utan þess lands þar sem hann áður hafði reglulegt aðsetur vegna slíkra atburða og getur ekki, eða vill ekki, vegna slíks ótta hverfa aftur þangað, sbr. A-lið 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna frá 28. júlí 1951 og viðauka við samninginn frá 31. janúar 1967. Um skilyrði þess að teljast flóttamaður er frekar mælt í 44. gr. a.

Almennt ber að telja ótta umsækjanda ástæðuríkan ef hann getur á nægilega skýran hátt sýnt fram á að áframhaldandi dvöl í heimalandi sé honum óbærileg af ástæðum sem tilgreindar eru í ákvæðinu, eða yrði óbærileg af sömu ástæðum ef hann sneri aftur. Þessi sjónarmið þurfa jafnframt ekki endilega að byggjast á persónulegri reynslu umsækjanda, heldur geta ofsóknir sem vinir hans eða ættingjar eða aðrir sem tilheyra sama þjóðfélagshópi hafa orðið fyrir, gefið til kynna að ótti hans við að verða fyrr eða síðar fórnarlamb ofsókna sé ástæðuríkur.

Í 44. gr. a útlendingalaga eru sett fram viðmið um það hvað felist í hugtakinu ofsóknir, á hvaða grundvelli ofsóknir geta byggt og hvaða aðilar geta verið valdir að þeim. Í 1. mgr. ákvæðisins segir:

Til þess að um sé að ræða ofsóknir skv. 1. mgr. 44. gr. verður að vera um að ræða athafnir sem í eðli sínu, eða vegna þess að þær eru endurteknar, fela í sér alvarleg brot á grundvallarmannréttindum, einkum ófrávíkjanlegum grundvallarmannréttindum á borð við réttinn til lífs og bann við pyndingum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu, bann við þrældómi og þrælkun og bann við refsingum án laga. Sama á við um samansafn athafna, þ.m.t. ólögmæta mismunun, sem hafa eða geta haft sömu eða sambærileg áhrif á einstakling.

Í 3. mgr. 44. gr. a eru taldir upp þeir aðilar sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð. Þar segir að:

Þeir sem geta verið valdir að ofsóknum eða ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eru:

a. ríkið,

b. hópar eða samtök sem stjórna ríkinu eða verulegum hluta landsvæðis þess, og

c. aðrir aðilar, sem ekki fara með ríkisvald, ef sýnt er fram á að ríkið eða hópar eða samtök skv. b-lið þessarar málsgreinar, þar með talið alþjóðastofnanir, geti ekki eða vilji ekki veita vernd gegn ofsóknum eða meðferð sem fellur undir 2. mgr. 44. gr., m.a. með því að ákæra og refsa fyrir athafnir sem fela í sér ofsóknir.

Þótt fallist sé á að einstaklingur í þessari aðstöðu skuli njóta vafans upp að ákveðnu marki, verður kærandi a.m.k. að sýna fram á að einhverjar líkur séu á að hans bíði ofsóknir í heimalandi. Samkvæmt meginreglum um túlkun flóttamannahugtaksins sem fram koma í handbók Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, er m.a. miðað við það að viðkomandi þurfi almennt að sýna fram á að góðar ástæður liggi til grundvallar ótta við ofsóknir og að hugarástand flóttamannsins skipti ekki eitt máli heldur verði yfirlýsing hans einnig að fá stuðning í hlutlægum og staðreynanlegum aðstæðum (Handbók um réttarstöðu flóttamanna. Um málsmeðferð og skilyrði samkvæmt flóttamannasamningnum frá 1951 og bókun frá 1967 um réttarstöðu flóttamanna (Flóttamannastofnun Sameinuðu þjóðanna, Reykjavík 2008)).

Kærandi kveðst eiga yfir höfði sér ofsóknir og að hann sé í lífshættu í heimalandi sínu þar sem að hann hafi verið að grennslast fyrir um flugvélar, sem fluttar voru til […], sem hann telur réttilega tilheyra […] og eiga að nota almenningi í landinu til góða. Kærandi telur að þar sem að eftirgrennslan hans hafi beinst að einstaklingum sem eru tengdir háttsettum ráðamönnum í […] þá geti hann ekki fengið fullnægjandi vernd yfirvalda í […] eða flutt sig um set innanlands. Aðeins var um eitt tilvik að ræða þar sem kærandi kveðst hafa fengið beinar hótanir frá einstaklingum sem hann kveður tengjast þeim mönnum sem séu ábyrgir fyrir hvarfi flugvélanna. Kærandi hefur ennfremur ekki lagt fram nein gögn sem styðja við frásögn hans.

Kærandi hefur ekki borið fyrir sig að hafa sætt ofsóknum eða áreiti af hendi stjórnvalda í […] heldur aðeins af hendi einstaklinga sem hafi tengsl við þau. Það er mat kærunefndar að frásögn kæranda sé trúverðug um það er varðar flutning flugvélanna til […], en samkvæmt frásögn hans leiddu fyrirspurnir hans um afdrif þeirra einungis til þess að honum sagt af tveimur ókunnugum mönnum að hætta að spyrjast fyrir um afdrif vélanna. Verður því ekki talið að kærandi hafi ástæðuríkan ótta við ofsóknir í skilningi 44.gr. a útlendingalaga. Að öllu framangreindu virtu telur kærunefndin því ljóst að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. mgr. 44. gr. útlendingalaga fyrir veitingu stöðu flóttamanns, og er aðalkröfu hans því hafnað.

b. Varakrafa kæranda

Til vara er þess krafist að hin kærða ákvörðun verði felld úr gildi og breytt á þann hátt að kæranda verði veitt viðbótarvernd, sbr. 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga.

Í 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga er kveðið á um að flóttamaður samkvæmt lögunum telst einnig útlendingur sem telst ekki flóttamaður samkvæmt ákvæði A-liðar 1. gr. alþjóðasamnings um stöðu flóttamanna ef raunhæf ástæða er til að ætla að hann eigi á hættu að sæta dauðarefsingu, pyndingum eða annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu verði hann sendur aftur til heimalands. Er hér um að ræða svokallaða viðbótarvernd sem kom inn í útlendingalögin með lögum nr. 115/2010 um breytingar á útlendingalögum. Þeir sem teljast falla undir þessa málsgrein fá stöðu sína viðurkennda eftir málsmeðferðarreglum sem eru sambærilegar að öllu leyti við ákvörðun á því hvort um flóttamann skv. 1. mgr. 44. gr. laganna er að ræða.

Í ljósi þess sem að framan er rakið telur kærunefndin að aðstæður kæranda í heimalandi hans séu ekki þannig að þær falli undir ákvæði 2. mgr. 44. gr. laganna. Þá telur kærunefndin ekkert fram komið sem bendir til þess að hætt sé við því að kærandi sæti ómannúðlegri og/eða vanvirðandi meðferð við heimkomuna, sbr. 2. mgr. 44. og 1. mgr. 45 gr. laganna.

Að öllu framangreindu virtu er kröfu kæranda um að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og honum verði veitt viðbótarvernd hér á landi hafnað.

c. Þrautavarakrafa kæranda

Til þrautavara þess krafist að kæranda verði veitt dvalarleyfi á Íslandi á grundvelli mannúðarsjónarmiða, sbr. 12. gr. f laga um útlendinga.

Samkvæmt 12. gr. f er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi, þótt skilyrðum sé annars ekki fullnægt, ef rík mannúðarsjónarmið standa til þess eða vegna sérstakra tengsla útlendingsins við landið. Í 2. mgr. ákvæðisins kemur fram að veita má dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða ef útlendingur getur sýnt fram á ríka þörf á vernd, t.d. af heilbrigðisástæðum, eða vegna erfiðra félagslegra aðstæðna viðkomandi eða erfiðra almennra aðstæðna í heimaríki eða í landi sem honum yrði vísað til eða vegna annarra atvika sem ekki má með réttu gera honum að bera ábyrgð á. Sérstaklega skal taka tillit til þess ef um barn er að ræða og skal það sem barni er fyrir bestu haft að leiðarljósi við ákvörðun.

Kærunefndin hefur þegar komist að þeirri niðurstöðu að kærandi uppfylli ekki skilyrði 1. eða 2. mgr. 44. gr. útlendingalaga og teljist því ekki flóttamaður. Þegar framburður kæranda er virtur í heild sinni ásamt gögnum málsins er það niðurstaða kærunefndar að kærandi hafi heldur ekki sýnt fram á ríka þörf á vernd líkt og kveðið er á um í 12. gr. f útlendingalaga og að engin sérstök mannúðarsjónarmið standi til þess að honum verði veitt dvalarleyfi af mannúðarástæðum hér á landi. Því er fallist á það með Útlendingastofnun að aðstæður kæranda í […] séu ekki með þeim hætti að rík mannúðarsjónarmið standi til þess að veita kæranda dvalarleyfi á grundvelli mannúðarástæðna skv. 12. gr. f útlendingalaga.

Jafnframt telur kærunefndin kæranda ekki uppfylla skilyrði 12. gr. f útlendingalaga um sérstök tengsl við landið. Eins og fram kemur í gögnum málsins hefur kærandi aðeins dvalið á Íslandi í tengslum við hælisumsókn sína og aðeins í skamman tíma.

Samantekt

Með vísan til alls þess sem að framan er rakið þykir rétt að staðfesta ákvörðun Útlendingastofnunar frá 30. mars 2015.

Athygli kæranda er vakin á því að skv. 6. mgr. 33. gr. útlendingalaga frestar málshöfðun fyrir dómstólum til ógildingar á endanlegri ákvörðun um að útlendingur skuli yfirgefa landið ekki framkvæmd hennar. Að kröfu útlendings getur kærunefnd útlendingamála þó ákveðið að fresta réttaráhrifum endanlegrar ákvörðunar sé talin ástæða til þess. Krafa þess efnis skal gerð ekki síðar en sjö dögum frá birtingu endanlegrar ákvörðunar. Skal frestun bundin því skilyrði að útlendingur beri málið undir dómstóla innan fimm daga frá birtingu ákvörðunar um frestun réttaráhrifa úrskurðar og óski eftir að það hljóti flýtimeðferð. Nú er beiðni um flýtimeðferð synjað og skal þá mál höfðað innan sjö daga frá því að beiðni um það er synjað. Þó getur kærunefnd útlendingamála tekið ákvörðun um að fresta framkvæmd ákvörðunarinnar ef sýnt er fram á að verulega breyttar aðstæður hafi skapast frá því ákvörðun var tekin

Úrskurðarorð

Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.

The Directorate of Immigration‘s decision is affirmed.

Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður

Anna Valbjörg Ólafsdóttir Oddný Mjöll Arnardóttir

Efnisorð

Kærunefnd útlendingamála