Mál 3/1999 Eyrargata 12, Suðureyri, Ísafjarðarbæ

Nefnd skv. 31. gr. l. nr. 7/1998.

Ár 2000 mánudaginn 29. maí kom nefnd skv. 31. gr. l. nr. 7/1998 saman til fundar á skrifstofu formanns nefndarinnar Lágmúla 7, Reykjavík.  Mættir voru Sigurmar K. Albertsson hrl., Gunnar Eydal, skrifstofustjóri og Óðinn Elísson hdl.

Fyrir var tekið mál nr. 3/1999, kæra Sveinbjargar Hermannsdóttur, Flókagötu 6, Hafnarfirði, vegna álagningar Ísafjarðarbæjar á sorphirðugjöldum 1997 og 1998 fyrir fasteignina Eyrargötu 12, Suðureyri, Ísafjarðarbæ.

Í málinu er kveðinn upp svofelldur

Forsaga máls þessa er að í febrúar 1997 mótmælti Sveinbjörg Hermannsdóttir, kærandi mál þessa, sorphirðugjaldi sem lagt var á hana vegna fasteignar hennar að Eyrargötu 12, Suðureyri, Ísafjarðarbæ, fyrir árið 1997 og fór fram á endurskoðun þess til lækkunar.  Gjaldið var ákvarðað í gjaldskrá sem umhverfisráðuneytið staðfesti í byrjun árs 1997.

Í febrúar 1998 mótmælir lögmaður kæranda, Hlöðver Kjartansson hdl., síðan álagningu holræsa-, sorphirðu- og fasteignagjalda vegna ársins 1998 og krafðist þess m.a. að sorphirðugjald, sem úrskurðarmál þetta fjallar um, yrði tekið til endurskoðunar og lækkað.

Í mars 1998 svarar Ísafjarðarbær erindinu og er öllum kröfum hafnað.  Í apríl 1998 kærði lögmaður kæranda þá niðurstöðu til félagsmálaráðuneytisins og krafðist þess að ákvörðunum Ísafjarðarbæjar yrði breytt og kröfur hennar teknar til greina.  Ráðuneytið tók til meðferðar þann þátt er laut að holræsa- og fasteignagjöldum en vísaði þeim þætti sem snéri að sorphirðugjaldi til umhverfisráðuneytis með tilvísun til l. nr. 7/1998.

Í maí 1998 svaraði umhverfisráðuneytið lögmanni kæranda og skýrði tildrög að staðfestingu ráðuneytisins á gjaldskrá Ísafjarðarbæjar fyrir sorphirðu vegna ársins 1998.  Í niðurlagi svarsins var einnig vísað til þess að hægt væri að snúa sér til sveitastjórnar og óska eftir leiðréttingu og ef ekki yrði sátt um upphæð sorphirðugjaldsins væri hægt að kæra til nefndar skv. 31. gr. l. nr. 7/1998.

Þrátt fyrir framangreinda ábendingu kaus lögmaður kæranda að bera fram kvörtun til umboðsmanns Alþingis í maí 1998 vegna álagningar sorphirðugjalda fyrir árin 1997 og 1998 á húseignina Eyrargötu 12, Suðureyri.  Umboðsmaður Alþingis tók kvörtun kæranda til meðferðar og komst að þeirri niðurstöðu í nóvember 1999 að ágreiningur skyldi borinn undir úrskurðarnefnd skv. 31. gr. l. nr. 7/1998 og beindi þeim tilmælum til umhverfisráðuneytisins að að það framsendi erindi kæranda til úrskurðarnefndarinnar.

 Nefnd skv. 31. gr. l. 7/1998 barst síðan erindið frá umhverfisráðuneyti þann 11. nóvember 1999.  Nefndin skrifaði lögmanni kæranda þann 24.11.1999 og var hann beðinn um upplýsingar um hvort vilji væri til þess að nefndin tæki ágreining kæranda og Ísafjarðarbæjar til meðferðar.  Því bréfi var svarað 2.12.1999 þar sem óskað var eftir meðferð nefndarinnar og tekið fram að ekki þyrfti frekari athugasemdir fram að færa um málefnið og var vísað til þeirra gagna sem þegar væru komin fram.  Ísafjarðarbæ var framsent bréf lögmanns kæranda frá 2.12.1999 og í svarbréfi bæjarins dags. 16.12.1999 kom fram að af hálfu bæjarins væru öll gögn þegar komin til nefndarinnar.

 Nefndinni barst síðan bréf frá lögmanni Ísafjarðarbæjar 13.1.2000 þar sem óskað var eftir fresti til að koma að sjónarmiðum og beðið um þau gögn, sem nefndinni höfðu þá borist.  Fallist var á beiðni lögmannsins og barst greinargerð hans síðan til nefndarinnar 31.1.2000.  Lögmanni kæranda var gefinn kostur á andsvörum og bárust þau 28.2.2000.  Ástæða þótti til að gefa lögmanni Ísafjarðarbæjar enn kost á athugasemdum og bárust þær 11.3.2000.  Með bréfi til nefndarinnar dags. 27.3.2000 taldi lögmaður kæranda ekki þörf frekari gagna í málið.

 Vegna páskaleyfa og anna nefndarmanna hefur dregist að kveða upp úrskurð en aðilum málsins var gert viðvart um þær tafir. 

Sjónarmið kæranda birtast m.a. í kæru lögmanns hans til Ísafjarðarbæjar frá febrúar 1998.  Þar segir m.a. "Gjaldi vegna sorphirðu (sorphreinsunar og sorpeyðingar) er ætlað að standa straum af raunverulegum kostnaði við þá þjónustu og skal gjaldið vegna einstakra fasteigna samkvæmt því taka mið af kostnaði við þann flokk fasteigna, sem fasteignin fellur í.  Þannig  er gjald þetta almennt mismunandi eins og fram kemur í eftirgreindum reglugerðum eftir því hvort um er að ræða sveitabýli, sumarhús, íbúðir eða fyrirtæki.  Með hliðsjón af þeim reglugerðum verður að telja sorphirðugjald að upphæð kr. 7.750 á allar íbúðir eða íbúðarhúsnæði í Ísafjarðarbæ mun hærra en nauðsyn krefur til að standa straum af kostnaði við þessa þjónustu og skylt að veita afslátt vegna einstakra íbúða, svo sem með tilliti til íbúafjölda í einstökum íbúðum eða takmarkaðrar notkunar íbúðar, þar sem enginn hefur lögheimili, eins og á við um húseignina að Eyrargötu 12, en þar hefur sorpílátið t.d. staðið inni frá því í september og kemur til með að vera þar fram í maí eða júni, eins og verið hefur frá því Sveinbjörg eignaðist húseignina, nema til dvalar í húsinu um páskana komi, sem verður reyndar nema óviðráðanleg atvik hamli.

Í framhaldi eru síðan nefnd dæmi um ýmsa gjaldlagningu vegna sorphirðu hjá allmörgum sveitarfélögum.

Í stjórnsýslukæru til félagsmálaráðuneytis frá 17.4.1998 eru framangreind sjónarmið endurtekin og áréttuð.  Í kvörtun til umboðsmanns Alþingis segir m.a. "Kvörtun umbjóðanda míns lýtur að því, að 1) ekki hafi verið gætt lögmætra sjónarmiða við ákvörðun sorphirðugjaldsins í A-lið 1. mgr. 2. gr. gjaldskránna, 2) ákvörðun gjaldsins byggist ekki á viðhlítandi undirbúningi og útreikningi kostnaðar við þessa þjónustu sveitarfélagsins í heild, á Suðureyri sérstaklega, og við einstakar íbúðir eða íbúðaflokka, 3) ekki hafi verið gætt samræmis og jafnræðis við ákvörðun þess og niðurjöfnun og 4) gjaldtakan sé andstæð lögum eða skorti lagastoð.  Þá er kvartað yfir því, að setning gjaldskránna, er staðfest af Magnúsi Jóhannessyni ráðuneytisstjóra og undirmönnum hans í umhverfisráðuneytinu, sem Magnús er vanhæfur til vegna skyldleika við Þorstein Jóhannesson, sem lengst af var ýmist forseti bæjarstjórnar eða formaður bæjarráðs Ísafjarðarbæjar á síðasta kjörtímabili, sbr. 3. tl. 1. mgr. 3. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993, en þeir Magnús og Þorsteinn eru bræður."

Í andsvari við rökum lögmanns Ísafjarðarbæjar segir m.a.: 

5.  Bréf umhverfisráðuneytisins til mín í tilefni af stjórnsýslukæru umbj.m. er dagsett 13. maí 1998.  Af hálfu umbj.m. hefur aldrei verið fallist á að þær upplýsingar sem þar koma fram um kostnað vegna reksturs sorpbrennslustöðvarinnar Funa og urðun ásorpi séu réttar eða fullnægjandi grundvöllur fyrir staðfestingu gjaldskránna eða gagnvart gjaldtökunni af umbj.m.   Sama á við um svokallaða umsögn fjármálastjóra Ísafjarðarbæjar í bréfi, dags. 31. janúar 2000.  Er þessu öllu vísað á bug sem þýðingarlausu fyrir réttlætingu Ísafjarðarbæjar á gildi samningar og samþykktar bæjarstjórnar á gjaldskránum á sínum tíma.  Hvað sem þessu líður skiptir hér hins vegar meginmáli sem segir í 2. mgr. 25. gr. laga nr. 7/1998: "Gjöld mega aldrei vera hærri en sem nemur rökstuddum kostnaði við veitta þjónustu eða framkvæmd eftirlits með einstökum þáttum."  Af þessu og reyndar almennum reglum stjórnsýsluréttar um þjónustugjöld er augljóst að miða ber gjaldið við að mæta kostnaði af þjónustunni í einstökum tilvikum.  Verður því að gera kröfu um að fyrir liggi, er gjaldskrá er samin af sveitarfélagi og staðfest af ráðherra, útreikningur sorphirðukostnaðar vegna einstakra húseigna eða flokka húseigna í Ísafjarðarbæ við ákvörðun sorphirðugjalds, þar sem gjaldið má aldrei vera hærra en nemur veittri þjónustu við viðkomandi gjaldanda eða flokk gjaldenda.  Ekki nægir að vísa til þess að álagt sorphirðugjald alls í sveitarfélagi sé lægra en heildarkostnaður af þjónustunni.  Þar sem enginn útreikningur í þessa veru lá fyrir við samþykkt bæjarstjórnar Ísafjarðarbæjar á gjaldskránum og staðfestingu umhverfisráðherra á þeim eru bæði staðfestingar þeirra og álagningarnar á

umbj.m. samkvæmt þeim ólögmætar.  Sjónarmið stjórnsýslu- og stjórnskipunarréttar um jafnræði gjaldenda leiða til sömu niðurstöðu.

6.      Því er eindregið mótmælt að nokkurri venju sé til að dreifa um gjaldtöku

Í svarbréfi Ísafjarðarbæjar frá 10.3.1998 segir m.a.:  "Sorphirðugjaldi í Ísafjarðarbæ er ætlað að standa undir kostnaði sveitarfélagsins af sorphirðu.  Gjaldinu er skipt í tvo megin flokka, annars vegar gjald á íbúðir og íbúðarhúsnæði, hins vegar á fyrirtæki, félög og stofnanir.  Ljóst er að kostnaður sveitarfélagsins af sorphirðu og sorpeyðingu skv. reikningum sveitarfélagsins er umfram tekjur og verður gjaldtökunni því ekki hnekkt af þeim sökum.  Telja verður fullnægjandi að lagt sé jafnaðargjald á hverja einingu íbúðarhúsnæðis.  Óhjákvæmilegt er að taka tillit til meðaltals-sjónarmiða en útilokað er að magntaka sorp einstakra íbúðareigenda auk þess sem magn sorps getur verið mismunandi frá einum tíma til annars.  Með sorphirðugjaldinu er íbúðareiganda tryggður sorpflutningur ef hann kýs að nýta sér hann.  Fyrir þá aðstöðu ber að greiða.  Ekki er fallist á þau rök, að sorphirðugjald geti miðast við fjölda heimilismanna á hverjum tíma, eða hvort og hverjir hafi þar lögheimili.  Ekki er heldur fallist á að eignin Eyrargata 12 teljist vera sumarbústaður enda er eignin ekki á slíku svæði skv. skipulagi.  Kröfu um breytingu eða niðurfellingu sorphirðugjalds er því hafnað.

Í bréfi umhverfisráðuneytisins frá apríl 1998 til lögmanns kæranda segir m.a. vegna staðfestingar ráðuneytisins á gjaldskrá nr. 28/1998 fyrir sorphirðu í Ísafjarðarbæ.

Í bréfi lögmanns Ísafjarðarbæjar frá 31.1.2000 segir m.a.:

I.

Í niðurlagi bréfs lögmanns Ísafjarðarbæjar eru síðan sett fram rök gegn því að nefnd skv. 31. gr. l. 7/1998 fjalli um meint vanhæfi ráðuneytisstjóra umhverfisráðuneytis og haldið fram sjónarmiðum um að vanhæfi ráðuneytisstjórans sé sjálfstætt kæruefni og hafi kvörtun vegna þess ekki verið sett fram innan hins almenna þriggja mánaða kærufrests stjórnsýslulaga.  Þá er staðhæft að heimildir 31. gr. l. 7/1998 nái ekki til þess að fjalla um ágreining vegna vanhæfis og að lokum er því mótmælt að atvik og þeir hagsmunir sem hér eiga við, valdi vanhæfi ráðuneytisstjóra umhverfis-ráðuneytisins.

Eins og lýst var hér að framan var mál þetta sent umboðsmanni Alþingis þann 28.5.1998.  Umboðsmaður Alþingis skilað áliti þann 4.11.1999 og skipta niðurstöður þess álits máli við úrlausn ágreinings kæranda og Ísafjarðarbæjar.

 Í IV. kafla álits umboðsmanns Alþingis segir:

Þá segir áfram í áliti umboðsmanns Alþingis.

"Með 1. mgr. 31. gr. laga nr. 7/1998, um hollustuhætti og mengunarvarnir, er sérstakri úrskurðarnefnd falið að úrskurða í ágreiningsmálum sem rísa á grundvelli laganna, þ.m.t. um framkvæmd heilbrigðissamþykkta sveitarfélaga, en samkvæmt 1. mgr. 25. gr. laganna eru ákvæði um gjaldtöku vegna leyfa, leigu eða veittrar þjónustusveitarfélags hluti heilbrigðissamþykktar þess.  Er ljóst af ákvæði 1. mgr. 31. gr. að þar er gengið út frá meginreglu um úrskurðarvald hinnar sérstöku úrskurðarnefndar, en tilgreind tilvik þar sem ráðherra fer með úrskurðarvald samkvæmt lögunum sérstaklega undanþegin, sbr. tilvísun ákvæðisins til 32. og 6. gr. laganna.

 Samkvæmt framansögðu tel ég að ágreiningur um lögmæti álagningar sorphirðugjalda sveitarfélags verði borinn undir sérstaka úrskurðarnefnd samkvæmt 31. gr. sömu laga, enda er hvergi mælt fyrir um það í lögum nr. 7/1998 að ráðherra skeri úr ágreiningi um það efni.  Í ljósi orðalags 1. mgr. 31. gr. laganna fær að mínum dómi ekki breytt þessari niðurstöðu þótt ráðherra skuli samkvæmt 2. mgr. 25. gr. sömu laga staðfesta gjaldskrá sveitarfélags og þar af leiðandi hafa eftirlit með því að efni gjaldskrárinnar hafi næga lagastoð og sé í samræmi við lög og grundvallarreglur stjórnsýsluréttar,?????.

Í niðurlagi álits umboðsmanns Alþingis er síðan fjallað um vanhæfi ráðuneytisstjóra umhverfisráðuneytisins og sagt:  "Af þessu tilefni skal tekið fram að ég (umboðsmaður Alþingis, innsk. nefndar) tel álitamál hvort úrskurðarvald úrskurðarnefndar þeirrar, sem starfar á grundvelli 31. gr. laga nr. 7/1998, um hollustuhætti og mengunarvarnir, nái til ágreinings um formlegt gildi staðfestingar ráðherra á gjaldskrá sveitarfélags skv. 2. mgr. 25. gr. þeirra laga."

Með framangreindum forsendum er niðurstaða umboðsmanns Alþingis því að skv. 2. mgr. 7. gr. l. nr. 37/1998 hafi umhverfisráðuneytinu borið að senda erindi Sveinbjargar Hermannsdóttur til nefndar skv. 31. gr. l. nr. 7/1998 og ekki hafi verið nægilegt að láta fylgja ábendingu um kæruleið, eins og gert var í bréfi ráðuneytisins frá apríl 1998.

1.  Ágreiningur máls þessa er margþættur.  Af hálfu kæranda er krafist endurskoðunar álagningar sorphirðugjalda vegna áranna 1997, sbr. gjaldskrá nr. 37/1997, og 1998, sbr. gjaldskrá nr. 28/1998, og þess krafist að gjöldin verði felld niður.  Af hálfu Ísafjarðarbæjar er því haldið fram að kæruefnið nái einvörðungu til ársins 1998.

Í áliti umboðsmanns Alþingis kemur fram sú afstaða að 2. mgr. 6. gr. l. nr. 85/1997 standi því í vegi að hann geti fjallað um álagningu á húseign Sveinbjargar Hermannsdóttur fyrir árið 1997 þar sem kvörtun hafi ekki verið borin fram innan árs frá því að stjórnsýslugerningur sá sem um ræðir var til lykta leiddur.

Á sama hátt lítur nefnd skv. 31. gr. l. 7/1998 svo á að frestur sá sem nefndur er í

1. mgr. 27. gr. l. 37/1993 hafi einnig verið liðinn þegar kvörtun til umboðsmanns Alþingis var borin upp í maí 1998 en hvorki í "kæru" til Ísafjarðarbæjar í febrúar 1998 né í "stjórnsýslukæru" til félagsmálaráðuneytis í apríl 1998 eru álögð sorphirðugjöld 1997 gerð að ágreiningsefni.  Það er einnig álit nefndarinnar að 28. gr. l. 37/1992 eigi hér við og mun nefndin því ekki fjalla um ágreining vegna sorphirðugjalda 1997.

2.  Skv. 9. gr. l. nr. 8/1986 sem í gildi voru í byrjun árs 1998 segir að sveitarstjórnir hafi ákvörðunarvald um nýtingu tekjustofna og um framkvæmd þeirra verkefna sem sveitarfélagið annast að svo miklu leyti sem ekki eru settar um það reglur í löggjöf.  Orðalag l. nr. 45/1985 sem tóku við af l. nr. 8/1986 er óbreytt að þessu leyti.  Í 44. gr. heilbrigðisreglugerðar nr. 149/1990 segir að sveitarstjórn sé ábyrg fyrir reglubundinni tæmingu og flutningi sorps frá öllum húsum á viðkomandi svæðum og í 38. gr. 3. tl. mengunarvarnarreglugerðar nr. 48/1994 er sagt að sveitarstjórn skuli sjá um að tæma sorpílát og flytja sorpið brott sé það ekki falið öðrum með samningi.

Í 18. gr. l. 81/1988 sagði m.a. að sveitarfélag geti sett sér eigin heilbrigðissamþykktir um þætti sem ekki er fjallað um í heilbrigðisreglugerð og mengunarreglugerð eða til að gera um einstök atriði ítarlegri kröfur en þar er gert og síðan sagði áfram að heimilt sé að setja m.a. inn í slíkar samþykktir ákvæði um gjaldtöku vegna leyfa, leigu eða veittrar þjónustu og að upphæð gjalda skuli ákveðin í sérstakri gjaldskrá sem ráðherra staðfesti.  Í 25. gr. l. 7/1998, sem leysti 18. gr. l. 81/1988 af hólmi, er orðalag hið sama en því bætt við að gjöld megi aldrei vera hærri en sem nema rökstuddum kostnaði við veitta þjónustu eða framkvæmd eftirlits með einstökum þáttum og má ætla að regla þessi hafi gilt fyrir lögfestingu l. nr. 7/1998 en ekki er ágreiningur með aðilum þessa mál um það atriði.  Eftir framangreindum reglum setti Ísafjarðarbær sér gjaldskrá fyrir sorphirðu og er hún nr. 28/1998 og staðfest af umhverfisráðuneyti þann 9.1.1998.  Gjöldum er skipt í tvo liði A og B og á A ? liður við íbúðarhúsnæði en B ? liður um félög, stofnanir og aðrar lögpersónur.  Í 4. gr. gjaldskrárinnar er þeim sem fá álögur í B-lið gefinn kostur á athugasemdum og óskum um breytingar og er bæjarstjórn heimilt að breyta gjaldtöku með tilliti til réttmæti framsettra athugasemda.  Samsvarandi ákvæði eru ekki vegna íbúðarhúsnæðis eða A-liðar gjaldskrárinnar.

Fyrir staðfestingu gjaldskrárinnar kom fram að útgjöld vegna sorphirðu í Ísafjarðarbæ eru hærri en sorphirðugjöld og aðrar tekjur vegna sorphirðu og er ekki ástæða til að véfengja þá fullyrðingu.

Í kærugögnum kemur fram að kærandi á lögheimili í öðru sveitarfélagi og að enginn sé skráður með lögheimili á Eyrargötu 12, Suðureyri, og fasteignin sé einungis notuð að sumri og e.t.v. um páska en að öðru leyti er óljóst um notkun eignarinnar og þá á sama hátt um þann kostnað sem sveitarfélagið hefur af sorphirðu vegna hennar.  Ekki kemur heldur fram í gögnum hvort aðstæður kæranda verði bornar saman við aðstæður annarra gjaldenda í Ísafjarðarbæ og honum mismunað að því leyti.  Hægt er að líta svo á að álagning sorphirðugjalda geti að nokkru verið ósanngjörn í tilviki kæranda og heppilegra sé að veita gjaldendum í A-lið gjaldskrárinnar svipaða möguleika og gjaldendum í lið B, sbr. 4. gr. gjaldskrár nr. 28/1998.  Engu að síður lítur nefnd skv. 31. gr. l. 7/1998 svo á að sveitarstjórn Ísafjarðarbæjar hafi samkvæmt framansögðu lagalegar heimildir til að haga gjaldskrárgerð vegna sorphirðu á þann hátt sem gert var með setningu gjaldskrár nr. 28/1998, og almennt verði sorphirðugjöld ekki ákveðin nema sem jafnaðargjald á hverja gjaldskylda fasteign og þess eigi að gæta að heildartekjur sveitarfélaga af sorphirðugjöldum séu ekki hærri en nemur heildarkostnaði við sorphirðu í sveitarfélaginu þ.e. lög og reglur standi ekki til þess að reikna út kostnað sem fellur til af hverjum gjaldanda.

3.      Það er álit nefndar skv. 31. gr. l. nr. 7/1998 að henni beri almennt að gæta að

 hæfisreglum sbr. II. kafla l. 37/1993.  Í máli þessu er gerð krafa um að nefndin fjalli um hæfi ráðuneytisstjóra umhverfisráðuneytisins.  Skv. 14. gr. l. 33/1944 bera ráðherrar ábyrgð á stjórnarframkvæmdum öllum og eru þannig æðstu embættismenn framkvæmdavaldsins.  Skv. 10. gr. l. nr. 73/1969 stýra ráðuneytisstjórar ráðuneytum undir yfirstjórn ráðherra og koma  í þeirra stað við stjórnarathafnir.  Í tilviki því sem hér skiptir máli undirritaði ráðuneytisstjóri umhverfisráðuneytisins gjaldskrá nr. 28/1998 fyrir hönd ráðherra og í hans umboði.

Í greinargerð með 31. gr. l. nr. 7/1998 segir m.a.: "Lagt er til að í þeim tilvikum þar sem ráðherra fer með afgreiðslu mála verði þeim afgreiðslum ekki vísað til úrskurðarnefndarinnar enda kemur úrskurðarnefndin í stað ráðherra sem endanlegur úrskurðaraðili á stjórnsýslustigi og getur ekki úrskurðað í málum sem ráðherra fer með ákvörðunarvald eða úrskurðarvald í.  Er þetta gert til að taka af allan vafa um hvernig túlka beri greinina."

Af framangreindum ástæðum telur nefnd skv. 31. gr. l. 7/1998 að hún geti ekki kveðið á um réttmæti ákvarðana og um hæfi ráðuneytisstjóra umhverfisráðuneytisins í máli þessu.

1.      Vísað er frá kæru Sveinbjargar Hermannsdóttur vegna álagningar sorphirðugjalda fyrir árið 1997.

2.      Ekki er fallist á kröfur Sveinbjargar Hermannsdóttur um endurskoðun og niðurfellingu sorphirðugjalds fyrir árið 1998.

 3.      Nefnd skv. 31. gr. l. nr. 7/1998 telur sig ekki hafa úrskurðarvald um hæfi ráðuneytisstjóra umhverfisráðuneytis.

_______________________________

Sigurmar K. Albertsson hrl.

______________________________     ________________________________

Gunnar Eydal, skrifstofustjóri                     Óðinn Elísson hdl.